Herken je dit: Als je gewoon ergens aan begint en dat je vanzelf wel motivatie vindt om door te gaan.

Vanmorgen stond ik voor zo’n dilemma.

Ik ben vier weken op vakantie in een tent en het is wel fijn dat er af en toe echt ff een bezem door de tent gaat, het beddengoed gewassen wordt en de handdoeken weer fris ruiken. 

Ik zat met mijn heerlijke bak koffie voor de tent met een fantastisch uitzicht op de bergen met een strak blauwe lucht. De ideale omstandigheid om op een bedje te gaan liggen of even een was te draaien en een opruimactie te houden in “tent” Loogman.

Hoewel ik er als een berg tegenop kan zien en genoeg redenen kan verzinnen om het niet te doen, bedacht ik me plotseling dat het wel heel handig zou zijn als ik het vandaag wel zou doen.

Morgen komt onze derde dochter aan en gaan we haar in Nice met de auto ophalen. Zo’n 3 uur rijden van de camping. De dag erop is er misschien ook weer iets, dus het is vandaag de perfecte dag om in actie te komen.

Nu kan ik doordat mijn hersenen volgroeid zijn vooruitdenken, relativeren en heb ik meer planningsvaardigheden. Stel je voor dat je puber bent en je moet iets doen waar je absoluut geen zin in hebt. Hoe gaat je kind dan wel in actie komen?

De manier om dit aan te pakken is eigenlijk heel simpel.

Bepaal de eerstvolgende volgende actie.

Een manier om met die negatieve gevoelens om te gaan is door te bedenken wat je zou kunnen doen.

Volgens onderzoek kan focussen op de eerstvolgende actie je kind helpen de zenuwen te kalmeren.

Het legt er een “dunne laag van zelfbedrog overheen.

Aan het begin van iedere opdracht bedenk je wat de volgende actie zou kunnen zijn wanneer je kind klaar is met wat het nu aan het doen is.

Je zou de vraag kunnen stellen: “Wat zou je hierna kunnen doen als je besluit toch je tent even op te ruimen.” Wat ze natuurlijk niet van plan zijn!” 

Misschien zou je kind wel een extra plek kunnen maken om iemand te laten logeren. Kortom hoe kan je kind zichzelf belonen?


Wat ik in ieder geval aan mijn kinderen laat zien is hoe blij ik met mijzelf ben maar ook met de actie die ik gedaan heb. Dan kunnen zij ook ervaren dat ouders van hetzelfde fenomeen last hebben en ook manieren moeten verzinnen om het wel te doen i.p.v. van uitstellen.

Volgende week de laatste tip in de serie en ga ik ook weer naar huis.

Heb je de serie niet gelezen en ben je benieuwd naar de andere vakantie blogs.

Je kan ze hier lezen.

https://www.whatdoiknow.nl/blog